Niels en Vicky zijn langdurig pleegouder

“Iets meer dan vier jaar geleden kwam onze pleegdochter hier letterlijk binnengewaaid. Na eenintensief screeningstraject en een onverwacht snelle vraag of we een baby’tje voor lange tijd wilden opvangen in ons gezin, stak een crisispleegmama een maxi-cosi door de voordeur. Daarin lag een frêle meisje van 8 weken zorgeloos te slapen."

Dat we voor een engagement als pleeggezin kozen, kwam niet helemaal uit de lucht vallen. Onze kinderen waren vijf en twee jaar en we hadden het gevoel dat er letterlijk en figuurlijk nog meer dan genoeg ruimte was om een pleegkind op te vangen in ons gezin. Bovendien hadden mijn vrouw en ik elkaar als prille twintigers leren kennen als animator op een zomerkamp voor pleegkinderen.

We hadden onszelf altijd al voorgenomen dat we ouders wilden helpen als hun kind tijdelijk niet bij hen kon blijven wonen. Nu we allebei een fijne job hadden, onze eigen kinderen gezond waren en weinig andere zorgen in ons leven hadden, durfden we de stap te zetten. Op veel verraste reacties van onze vrienden of familie moesten we dus niet rekenen, toen we vertelden dat er nog een extra kind zou komen rondlopen in ons huis.

Dat frêle meisje in de maxi-cosi, mochten we al snel beter leren kennen. Ook als pleegpapa was dat best speciaal: de eerste zeven weken dat onze pleegdochter bij ons was, kon ik pleegouderverlof opnemen. Mijn collega’s pakten het extra werk er met een grote glimlach bij en vroegen me in ruil af en toe een foto door te sturen terwijl ik haar knuffelde of een flesje gaf. Op die manier kregen we de tijd om stapsgewijs een band op te bouwen en zorgden we voor een veilige hechting. Ook haar mama en papa leerden we kennen: ze vertelden wat zij belangrijk vonden en wij schetsten hoe ons gezin en onze familie eruit zag.

Na die eerste knuffels, volgden al snel andere, meer dan gekende mijlpalen: de eerste dag naar de crèche, voor het eerst naar de dierentuin, de eerste keer alleen slapen, de eerste Kerst, de eerste keer kruipen, de eerste keer wortelpuree uit mijn en haar haar vissen … Maar ook momenten die ook voor ons nog onbekend waren: voor het eerst naar de jeugdrechtbank, voor het eerst een goedkeuring vragen om in de zomer op vakantie te gaan of voor de eerst keer een voetbalmatch tussen de papa van onze pleegdochter en onze zoon tijdens een van de bezoekmomenten …

Intussen is onze pleegdochter gewoon een deel van ons gezin: een happy kleuter die verdraaid grappig uit de hoek kan komen. Die in huilen kan uitbarsten als het leven even niet gaat zoals ze het in haar hoofd had. Maar een halve tel later is ze alweer gekke bekken aan het trekken of loopt ze schaterend van het lachen richting glijbaan. Je voelt bij haar soms dat ze wat extra veiligheid nodig heeft: een handje vasthouden tot ze in de klas is en haar juf dat kan overnemen. Of de deur van haar slaapkamer die op een kier moet blijven en die je 's nachts niet toe kan schuiven, want ze heeft het tóch gehoord. 

In de vakanties gaat ze op bezoek bij haar broer en zussen en elke twee weken gaat ze helemaal uit de bol tijdens de bezoekuurtjes bij haar papa. Of ze zwaait naar haar mama op de foto op de kast van haar slaapkamer. Haar leven lijkt soms wat ingewikkelder, maar we doen er vooral heel erg gewoon over. Zolang ze maar weet dat er heel veel mensen zijn die haar graag zien en er op een of andere manier altijd voor haar zullen zijn.

Deze zomer werd ze ook zelf even pleegzus. Een jongen van 2 jaar oud kwam 2 weken logeren in crisisopvang. Een extra natuurkracht sloop ons huis binnen: net even groot als die nog steeds frêle vierjarige. Die twee samen… Een en al deugnieterij. Samen verstoppertje spelen, in het zwembad plonsen en achter elkaar aan hollen en fietsen. Toegegeven: het kostte ons een stevige portie extra energie. Maar ook met vier kinderen kwamen we die twee weekjes met wat ups en downs door.

Pleegzorg: het is heel wat en toch ook weer niet. Hoelang blijft jullie pleegdochter dan, vragen mensen zich al snel af. Of: zul je haar wel kunnen loslaten als ze weer bij haar ouders moet gaan wonen? Het zijn vragen waar we eigenlijk niet op kunnen antwoorden. En ja, er zullen nog pittige momenten zijn. Maar dat geldt ongetwijfeld ook voor onze eigen kinderen. We geloven vooral dat wat we haar hier meegeven, ze de rest van haar leven zal kunnen meedragen. En even goed geldt het ook andersom: onze pleegdochter zorgt ervoor dat ons leven en dat van onze kinderen een stukje rijker wordt.

Dus... Heb je zelf nog wat figuurlijke en letterlijke ruimte over? Ga dan gewoon eens langs op een infoavond over pleegzorg bij jou in de buurt. En wie weet past pleegzorg ook helemaal bij jou!”