Milly heeft een aangeboren geamputeerd armpje, haar broer Gus is doof

Greet en Tom zijn de fiere ouders van 2 prachtige kindjes, Milly (2,5) en Gus (1). Heel unieke kindjes, om duizend en één redenen, maar toch zijn ze extra speciaal. Milly heeft een aangeboren geamputeerd armpje. Gus is doof geboren. ‘Het is soms een uitdaging, maar eigenlijk zijn we meestal een gewoon gezinnetje met kinderen die soms niet willen slapen’, lacht Greet.

Bij Milly kregen ze het nieuws tijdens de zwangerschap. ‘Op de 12 wekenecho van Milly merkte de gynaecoloog een probleem bij haar vingertjes. We werden doorverwezen voor een meer specifieke opvolging. Toen volgden 4 weken van onzekerheid, twijfel en angst. Dat was best wel zwaar. En dan het officiële nieuws: Milly had maar 1 armpje. Dat was even schrikken, ja. Maar eigenlijk hebben we ons daar vrij snel over gezet. Het was gewoon pech.'

Bij Gus leek alles perfect te gaan. ‘Toen Gus geboren werd, waren we zo blij met onze baby met ‘alles erop en eraan’. We moesten alleen even wennen aan zijn 2 armpjes.’ (lacht) En toch. Na een paar weken moesten ze hun verwachtingen en plannen bijstellen. Ze gingen langs bij Kind en Gezin voor de gehoortest, normaal een routinetest: ‘Uit de test bleek dat Gus niets hoorde. Hier hadden we ons totaal niet aan verwacht en dat maakte de klap zwaarder. Gus moest meteen testen ondergaan. En weer was er die onzekerheid, die twijfels, die angsten. Toen we hoorden dat hij doof was, waren we even van de kaart. Maar de volgende dag stonden we er terug en gingen we door.’

'Bij Milly hadden we de rest van de zwangerschap om ons erop voor te bereiden. En dan vraag je je natuurlijk wel af hoe het zal zijn, maar eigenlijk hebben we het gewoon op ons laten afkomen. Ondertussen zijn we het zo gewoon, dat we het zelf niet meer merken. (lacht) Milly zoekt zelf oplossingen. We doen er heel gewoon over en praten over haar ‘handjes’ en ‘armpjes’. Zelf zegt ze wel: ‘Ik heb 1 armpje en 1 handje’, alsof dat mega normaal is. Ze beseft het wel, maar ondervindt er nog geen hinder van.'

Ook bij Gus nam hun leven na een paar weken weer een andere wending. Met heel wat onverwachte aanpassingen in hun leven. Meer zorg ook dan bij Milly. ‘Ondertussen heeft Gus een implantaat en leren wij gebarentaal. Hij heeft geen evenwichtsorganen waardoor zitten, kruipen en stappen heel moeilijk zijn. Hij heeft een achterstand van enkele maanden, maar daar focussen we ons niet op. Gus is Gus en hij is perfect. Bij elke stap vooruit, zijn we allemaal dolenthousiast. Ja, er gaat heel wat zorg en aandacht naar Gus nu, maar we vinden het allebei belangrijk dat Milly ook voldoende aandacht krijgt. Daarom gaan we met haar op uitstap of nemen we haar mee naar het revalidatiecentrum. Het is voor haar leuk om te zien waar we haar broertje zo vaak mee naartoe nemen.'

Hoe gaat de wereld om met hun kinderen die wat anders zijn? Greet is heel nuchter: ‘Volwassenen staren soms. Ik begrijp dat. Ik zou het waarschijnlijk ook doen. Kinderen reageren helemaal anders. Ze zijn directer en stellen vragen zoals: ‘Is het armpje van Milly dan kapot?’ (lacht) Soms moet je gewoon je angst overwinnen: als je de eerste keer gaat zwemmen, dan weet je dat mensen nog harder zullen kijken.'

Binnenkort gaat Milly naar school. Een spannend moment voor het hele gezin. ‘We willen haar tegen dan weerbaar maken zodat ze haar mannetje kan staan en haar verhaal kan vertellen. Maar ik weet ook: ze trekt haar plan, ze is gezond en gelukkig. Milly beschermen we dan ook niet extra. Integendeel, we dagen haar net uit om zelfstandig te zijn. En dat lukt haar heel goed. Bij Gus merk ik wel dat ik hem iets meer bescherm.'

En ze krijgen veel steun. ‘Van de familie, de opvang, het revalidatiecentrum en binnenkort de school. Gus en Milly gaan naar een opvang waar ze super worden opgevangen. De opvang groeit en leeft mee met de beperking van onze kindjes. Dat is exact wat we willen voor hen.'

'Samen' geldt echt voor dit gezin. Tom en Greet zijn een team, op alle vlakken. ‘Mijn job staat tijdelijk op een lager pitje. Ik wil er zijn voor Gus. Ik ga mee naar de logopedie en de kiné.’

‘Tom en ik kunnen goed praten over de beperking van onze kindjes, ook met anderen. We denken allebei: stap voor stap komen we er wel. Af en toe denk ik weleens: waarom wij? Maar eigenlijk zijn we een gewoon gezinnetje. Ook onze kindjes zijn soms koppig of willen niet slapen.’

Ook Milly en Gus zijn een goed team. ‘Milly zorgt super voor hem: als zijn implantaat niet juist zit, zet ze het goed. Dat is zo schattig. Natuurlijk is het een uitdaging op te groeien met hun beperking én ze moeten die van hun broertje of zusje er ook nog eens bijnemen. Maar dat kan hen alleen maar sterker maken.'